Van Der Helst Plein Exposities Amsterdam

“Lia de Jonghe tekent met naald en draad op stof. Hiermee creëert zij in een duidelijk eigen signatuur solo-en dubbelportretten. De portretten zijn klein maar fijn: doorwerkt, gelaagd, kwetsbaar, mooi van kleur” (textielplus 2019).  Ieder mens wil gezien worden. De één lukt dat beter dan de ander. Ik toon mensen die aan je voorbij gaan, onopvallend.  Als uitgangspunt gebruik ik vaak oude foto’s, beelden van mensen die het leven hebben gelaten. Soms terechtgekomen in een bak op de vlooienmarkt.   Ik teken hen met naald en draad. De tijd die dit kost creëert een intimiteit met de persoon op de foto. Mogelijk heeft nog nooit iemand zo gedetailleerd naar het gezicht gekeken. Toch is er ook afstand. Ik zie alleen het uiterlijk en vul verder in. Ieder mens heeft meerdere gezichten. Op een bepaald moment laat ik de foto los. Soms is het portret goed gelijkend en soms minder. Het doet er niet toe. Het is mijn portret geworden. Mijn interpretatie van een onbekende op een foto.   Ik houd het wer

In de serie Numbs ’21 staat het zoeken naar de verhouding met ‘de ander’ centraal. Nu we ons bevinden in een samenleving waarin we onszelf opnieuw moeten uitvinden, is ook de relatie met onze omgeving veranderd. Alledaagse gebruiken en handelingen worden vergroot en onder de loep genomen. Wat voorheen nog vanzelfsprekend was, kan plotseling een issue worden. Herinneringen aan de omgang met de ander komen terug in de serie Numbs die ik maakte tijdens de 2 e lockdown. Het zijn uit piepschuim gesneden karakters van verpakkingsmateriaal dat voorhanden was. Ze kregen eigenschappen die refereren aan het ‘verstommende’ gevoel dat ik vaak had door de afstand met de ander en de stilte op straat. Een boodschap doen in de supermarkt werd een onderneming en voelde als bewegen in een choreografie. Ruimte zoeken en innemen, wachten en omlopen om afstand te houden. Langzaam groeiden de Numbs uit tot een familie van witbonte wezens die ik fotografeerde in mijn atelier. Al zoekend verdwalen ze in irr

Een belangrijk deel van het werk van Euf Lindeboom bestaat uit “architectuurschilderijen”. Ze is daarmee begonnen tijdens haar studie aan academie Minerva, Groningen. Ze fotografeerde bestaande huizen, boerderijen, schuren, strandhuisjes enz. tijdens haar reizen doorItalië, Frankrijk, Amerika en Nederland. De foto’s werden, in haar atelier, gebruikt als basis voor het te maken schilderij. De “bouwsels" op het schildersdoek kregen regelmatig een wat desolate achtergrond. Ze werden in recensies vaak “de verstilde huizen”genoemd. De meeste schilderijen in de etalages zijn uit deze vroege periode.De laatste jaren maakt ze schilderijen, nog steeds “bouwsels”, naar aanleiding van vaak oude architectonische ontwerptekeningen. Haar nieuwste serie schilderijen bestaan uit teksten. Letters zijn de “bouwstenen”. Lisse, 50 x 70cm, 2008 Volkstuinhuisje, 80 x 110cm, ongedateerd  Casa dei Contadini, 50 65 cm   www.euflindeboom.nl

Ik ben gefascineerd door de beperktheid van bestaand materiaal. Op straat, fotobeurzen, 2e hands winkels, overal kom ik het tegen, afgedankt door andere mensen en voor mij inspiratie om nieuwe werelden te maken. Oude vergeelde papiertjes met een hoek gebogen, resten plakband, koffievlekken, heerlijk. Ze hebben al een leven gehad. Een collage begint in dozen vol met soms 40-50 jaar oude foto’s waarin ik mijn onderwerpen vind. De hele tafel ligt vol met beeld en papier. Ik leg over elkaar, scheur, knip, plak totdat het beeld af is. Vooral houdingen van mensen vind ik boeiend, waarbij het hoofd voor mij teveel afleidt. Het hoofd op de foto is al teveel ingevuld. De houdingen zelf zeggen al zoveel. Het hoofd moet plaatsmaken voor een vergezicht, een droom, een blik, een ingang naar een andere wereld. Bij landschappen maak ik ingrepen met bijvoorbeeld een brug of een boot als doorkijkje. Mijn combinaties en keuzes laten je loskomen van het plaatje dat er was en geven een opening, een ingang

En dan nu toch: Onder de noemer Kritisch borduurwerk borduurt Petra van der Steen teksten op bestaand gebruikstextiel. Het lijken ogenschijnlijk dooddoeners, woorden die uit hun context zijn gehaald, maar ook hersenspinsels en dwanggedachten. Je zou het kunnen zien als een ode aan al die anonieme borduursters die tijdens deze contemplatieve bezigheid veel tijd hadden om na te denken. Het is een spel van tegenstellingen; de zoetheid van de geborduurde kleedjes en de soms zure teksten die naar het leven zelf verwijzen. Wellicht relativeren deze tekstwerken de beslommeringen van de toevallige passant…… Creeer je eigen opening en loop langs met een lekker drankje! Van der Helstplein 3, Amsterdam www.petravandersteen.nl

 Een eerste indruk is niet altijd wat het lijkt. Het verdient aanbeveling om de persoon tegenover je opnieuw en in detail te bekijken. A. onderzoekt in deze serie welke lijnen mannelijkheid of vrouwelijkheid weergeven, of juist toch weer niet? Soms heb je het gevoel, ik ken deze persoon. De tekening lijkt op iemand die je kent. Deze herkenning zit vaak in heel kleine accenten. Maar welke? A. ambieert dat je opnieuw gaat kijken naar nuances bij mensen om je heen. De foto “Gerlinde L.  3.12.1962” van Detlef Orlopp was de inspiratie voor deze serie. Tentoonstelling: 18 september 2020 - 10 december 2020 100 x 155 cm 100 x 155 cm 42 x 60 cm 40 x 60 cm