Van Der Helst Plein Exposities Amsterdam

Judith Leijster was in de zeventiende eeuw beroemd portretschilder en als meester-schilder lid van het St Lucasgilde. Lange tijd werd haar werk toegeschreven aan een (niet-bestaande) broer van Frans Hals. Ongetwijfeld kende zij collega Van der Helst. Ik stel mij voor dat zij bevriend was met haar tijdgenotes, die gelijktijdig in Amsterdam aan het werk waren. Zoals Geertruydt Roghman , graveerder, zij ontwierp een geliefde reeks originele prenten van werkende vrouwen. En zoals Catharina Backer , schilder van bloemstillevens, wier werk destijds beter betaald werd dan dat van Rembrandt. Nog steeds bekend: Maria Sybilla Merian , die een eigen grafische werkplaats runde waar ze haar wereldberoemde gravures van Surinaamse insecten en hun waardplanten uitgaf.  Op werk en leven van deze vier vrouwelijke kunstenaars zijn de tekeningen in deze etalages geïnspireerd. Soms direct ontleend aan bestaand werk, soms naar een (zelf-)portret, of ook met meer associatief verwante thema’s. Omdat flora en

Hoe kijken we naar onze planeet? Wat is onze relatie met de natuur? We leven in onzekere tijden. Klimaatverandering en de onbalans in de ecosystemen zijn een noodroep van de Aarde. We moeten opnieuw leren kijken naar de natuur om onze relatie met haar te herstellen. En niet alleen het deel van de natuur dat direct zichtbaar is. Door mijn werk kom ik dichter bij de natuur die mij bijzonder fascineert en die voor onze ogen verborgen is: microscopisch kleine organismen. Door te tekenen vind ik een intieme manier om contact te maken met de schoonheid en het mysterie van deze organismen. Ik sta versteld van de complexiteit en het belang van deze kleine onzichtbare wezens voor het leven op Aarde. Met het papier als microscoop, vertaal ik mijn observaties en reflecties naar gedetailleerde pasteltekeningen in levendige kleuren.   www.susanamulas.nl       @susanamulaslastra

“Lia de Jonghe tekent met naald en draad op stof. Hiermee creëert zij in een duidelijk eigen signatuur solo-en dubbelportretten. De portretten zijn klein maar fijn: doorwerkt, gelaagd, kwetsbaar, mooi van kleur” (textielplus 2019).  Ieder mens wil gezien worden. De één lukt dat beter dan de ander. Ik toon mensen die aan je voorbij gaan, onopvallend.  Als uitgangspunt gebruik ik vaak oude foto’s, beelden van mensen die het leven hebben gelaten. Soms terechtgekomen in een bak op de vlooienmarkt.   Ik teken hen met naald en draad. De tijd die dit kost creëert een intimiteit met de persoon op de foto. Mogelijk heeft nog nooit iemand zo gedetailleerd naar het gezicht gekeken. Toch is er ook afstand. Ik zie alleen het uiterlijk en vul verder in. Ieder mens heeft meerdere gezichten. Op een bepaald moment laat ik de foto los. Soms is het portret goed gelijkend en soms minder. Het doet er niet toe. Het is mijn portret geworden. Mijn interpretatie van een onbekende op een foto.   Ik houd het wer

In de serie Numbs ’21 staat het zoeken naar de verhouding met ‘de ander’ centraal. Nu we ons bevinden in een samenleving waarin we onszelf opnieuw moeten uitvinden, is ook de relatie met onze omgeving veranderd. Alledaagse gebruiken en handelingen worden vergroot en onder de loep genomen. Wat voorheen nog vanzelfsprekend was, kan plotseling een issue worden. Herinneringen aan de omgang met de ander komen terug in de serie Numbs die ik maakte tijdens de 2 e lockdown. Het zijn uit piepschuim gesneden karakters van verpakkingsmateriaal dat voorhanden was. Ze kregen eigenschappen die refereren aan het ‘verstommende’ gevoel dat ik vaak had door de afstand met de ander en de stilte op straat. Een boodschap doen in de supermarkt werd een onderneming en voelde als bewegen in een choreografie. Ruimte zoeken en innemen, wachten en omlopen om afstand te houden. Langzaam groeiden de Numbs uit tot een familie van witbonte wezens die ik fotografeerde in mijn atelier. Al zoekend verdwalen ze in irr

Een belangrijk deel van het werk van Euf Lindeboom bestaat uit “architectuurschilderijen”. Ze is daarmee begonnen tijdens haar studie aan academie Minerva, Groningen. Ze fotografeerde bestaande huizen, boerderijen, schuren, strandhuisjes enz. tijdens haar reizen doorItalië, Frankrijk, Amerika en Nederland. De foto’s werden, in haar atelier, gebruikt als basis voor het te maken schilderij. De “bouwsels" op het schildersdoek kregen regelmatig een wat desolate achtergrond. Ze werden in recensies vaak “de verstilde huizen”genoemd. De meeste schilderijen in de etalages zijn uit deze vroege periode.De laatste jaren maakt ze schilderijen, nog steeds “bouwsels”, naar aanleiding van vaak oude architectonische ontwerptekeningen. Haar nieuwste serie schilderijen bestaan uit teksten. Letters zijn de “bouwstenen”. Lisse, 50 x 70cm, 2008 Volkstuinhuisje, 80 x 110cm, ongedateerd  Casa dei Contadini, 50 65 cm   www.euflindeboom.nl

Ik ben gefascineerd door de beperktheid van bestaand materiaal. Op straat, fotobeurzen, 2e hands winkels, overal kom ik het tegen, afgedankt door andere mensen en voor mij inspiratie om nieuwe werelden te maken. Oude vergeelde papiertjes met een hoek gebogen, resten plakband, koffievlekken, heerlijk. Ze hebben al een leven gehad. Een collage begint in dozen vol met soms 40-50 jaar oude foto’s waarin ik mijn onderwerpen vind. De hele tafel ligt vol met beeld en papier. Ik leg over elkaar, scheur, knip, plak totdat het beeld af is. Vooral houdingen van mensen vind ik boeiend, waarbij het hoofd voor mij teveel afleidt. Het hoofd op de foto is al teveel ingevuld. De houdingen zelf zeggen al zoveel. Het hoofd moet plaatsmaken voor een vergezicht, een droom, een blik, een ingang naar een andere wereld. Bij landschappen maak ik ingrepen met bijvoorbeeld een brug of een boot als doorkijkje. Mijn combinaties en keuzes laten je loskomen van het plaatje dat er was en geven een opening, een ingang