Antoinette Martens - 11 juni - 15 september
Schreeuwen en zwijgen worden woorden en beelden
Ik ben geïnspireerd door onder anderen Ad van Liempt, Joris Luyendijk, Huib Modderkolk, Diana Johnstone, Stefan Hertmans, Alice Neel, Laura Poitras, Adriaan van Dis, Shaun Tan, Alexandra Popoff, Germaine Greer, David Greaber, Naomi Klein, en mijn zoon Woody Dalrymple. Iedere dag komen er meer mensen bij. Deze mensen zetten me aan tot nadenken, nodigen me uit om kritisch naar de huidige maatschappij en wereld te kijken en de geschiedenis te (her-)interpreteren.
In mijn werk komt het schreeuwen en zwijgen van de vele gedachtekronkels naar voren. Deze ontstaan door, na mijn langdurig verblijf in Canada, opnieuw naar de Nederlandse cultuur te kijken. Vragen over het gedweeë en brave van de Nederlanders én Canadezen, het meegaan met de Amerikaanse cultuur, het niet hufterproof zijn voor de toenemende controle van de overheid en economie. In mijn beelden speel ik met hoe je het onzichtbare, het verstoppen van, het verzwijgen kan laten zien. Situaties waarin de acteurs zich mogelijk een houding kunnen aannemen t.o.v. de dwingende regels om hen heen, een zoektocht naar werkelijk begrip, lef en samenwerking.
Ik ben nog steeds blij terug te zijn in het land waar tekeningen, etsen, litho’s, stripverhalen, gedichten, documentaires een deel zijn van ons erfgoed. Ze maken het voor mij mogelijk een onverzadigbare honger naar de sociale verbanden in een land als Nederland met humor uit te diepen.
Ik ben geïnspireerd door onder anderen Ad van Liempt, Joris Luyendijk, Huib Modderkolk, Diana Johnstone, Stefan Hertmans, Alice Neel, Laura Poitras, Adriaan van Dis, Shaun Tan, Alexandra Popoff, Germaine Greer, David Greaber, Naomi Klein, en mijn zoon Woody Dalrymple. Iedere dag komen er meer mensen bij. Deze mensen zetten me aan tot nadenken, nodigen me uit om kritisch naar de huidige maatschappij en wereld te kijken en de geschiedenis te (her-)interpreteren.
In mijn werk komt het schreeuwen en zwijgen van de vele gedachtekronkels naar voren. Deze ontstaan door, na mijn langdurig verblijf in Canada, opnieuw naar de Nederlandse cultuur te kijken. Vragen over het gedweeë en brave van de Nederlanders én Canadezen, het meegaan met de Amerikaanse cultuur, het niet hufterproof zijn voor de toenemende controle van de overheid en economie. In mijn beelden speel ik met hoe je het onzichtbare, het verstoppen van, het verzwijgen kan laten zien. Situaties waarin de acteurs zich mogelijk een houding kunnen aannemen t.o.v. de dwingende regels om hen heen, een zoektocht naar werkelijk begrip, lef en samenwerking.
Ik ben nog steeds blij terug te zijn in het land waar tekeningen, etsen, litho’s, stripverhalen, gedichten, documentaires een deel zijn van ons erfgoed. Ze maken het voor mij mogelijk een onverzadigbare honger naar de sociale verbanden in een land als Nederland met humor uit te diepen.
Tijdens de opening heeft Peter 't Hoen een lezing gegeven.
Survival of the fittest. De meest foute vertaling: zorg goed
voor jezelf, dan evolueer je vanzelf. Meeste macht, meeste geld. Of fittest is:
meest aangepast. It fits, het past, dus blijf je bestaan. De vraag: is dat zo?
Zijn de langst levende dieren nu juist niet het meest onaangepast? Schildpadden
bijv. of, kakkerlakken en diepzeevissen.
De 60er jaren blonken uit door onaangepast gedrag. Na de
verschrikkingen van de 2e wereldoorlog en de gevolgen van juist dat aanpassen
veroorzaakten een tegenbeweging. Anarchie.*) Zou je juist niet de beste kansen
hebben om te overleven als je je verzet? Geen genoegen neemt met zoals het is?
Uit die hoek komt Antoinette. Overlever, in Canada, laatste jaren in Nederland.
OK, daarbij is fit zijn en je kunnen aanpassen handig, het kan helpen om te
overleven, maar het gaat toch vooral om het niet accepteren. Geen genoegen
nemen met vanzelfsprekendheid. Dit gaat over Antoinette en over haar werk. Beelden
van misstanden, portretten van dissidenten. Op het eerste gezicht mild, licht.
Omdat het werk niet in brons is gegoten is het verteerbaar maar het kan toch
zwaar op de maag liggen. Haar persoon valt samen met wat ze in haar werk
uitdrukt. Verzet, onaangepastheid.
Zoals de oorlogserie “De verschrikkingen van de oorlog” van
Goya. Je was er niet bij maar het komt 1 op 1 binnen, rapporterend en
confronterend. Actueel, van nu.
Als je kijkt naar wat ooit avant-garde kunst was, dan is
post-moderne kunst saai. Salonfähig geworden. Maar de avantgarde blijft nieuw
en postmodern veroudert. Wat Antoinette wil laten zien gaat over overleven en,
naast fit zijn en je aanpassen, over je verzetten, tegen de stroom in gaan en
anarchie. Daarom draagt dit werk bij aan de evolutie van de kunst, meer dan
aangepaste kunst. Ga vooral hiermee door en wordt nooit postmodern!
*) – Iemand die de regering
wil afschaffen zonder die te vervangen door een andere vorm van regering wordt
meestal beschouwd als anarchist. Een anarchist ziet doorgaans een contradictie
tussen de begrippen "staat" en "samenleving". In
uiteenlopende anarchistische voorstellingen dient de samenleving bevrijd te
worden uit de houdgreep van de staat. Er is een wijd scala aan uiteenlopende
stromingen die onder de noemer "anarchisme" vallen. Zij verschillen
op grond van hoe de economie gereorganiseerd dient te worden.” Zie verder, Mutualisme,Piere-Joseph
Proudhon. Bronnen ; Wikipedia NL
